POWRÓT MA SENS!
Niektóre nasze dzieci nie chcą wracać do szkoły. Nie zawsze potrafią powiedzieć dlaczego. Towarzyszy im niepokój, lęk przed kolejną zmianą, obawa przed weryfikacją ich rzeczywistej wiedzy i umiejętności lub po prostu przyzwyczajenie do obecnego trybu pracy. Niektórzy boją się spotkania z dawno niewidzianymi rówieśnikami. Także wielu z rodziców nie do końca widzi sens w ruszaniu z edukacją stacjonarną przed wakacjami – najzwyczajniej w świecie boi się o zdrowie najbliższych. Ważne jest więc, byśmy weszli w to razem.
Zastanówmy się…
Fizyczny powrót do szkoły jest ważny ze względu na to, że większość dzieci i nastolatków najlepiej i najskuteczniej uczy się i poznaje siebie w nowych kontekstach, różnych środowiskach oraz wśród ludzi.
Młodsze dzieci potrzebują doświadczeń, codziennego sprawdzania się w samodzielności (poza domem, wśród innych niż najbliżsi). Potrzebują mierzyć się z konsekwencjami własnych decyzji przy jednoczesnym poczuciu, że mogą liczyć na wsparcie rodzica. Nastolatki natomiast muszą być stale w kontakcie z rówieśnikami. Warto jednak pamiętać, że zarówno kontakt, jak i jego brak, wzbudzają u nich bardzo silne emocje.
Co więcej, systematyczny kontakt z rówieśnikami w różnych sytuacjach buduje u dzieci i nastolatków kompetencje takie jak: świadomość samych siebie, świadomość społeczną, umiejętność zarządzania sobą, budowania relacji czy samodzielność, np. w podejmowaniu decyzji.
Jednym słowem nasze dzieci, by się rozwijać, potrzebują innych. Zwłaszcza rówieśników!
Po co wracamy do szkoły?
Paradoksalnie to nie deficyty edukacyjne, a społeczno-emocjonalne naszych dzieci, są teraz ważniejsze do nadrobienia. Zwłaszcza po długim czasie spędzonym w domu, przed komputerami, w większości przypadków z wyłączonymi kamerkami.
Jak wspierać własne dzieci? Wskazówki na czas przejścia (i nie tylko)
Dr Magdalena Śniegulska wskazuje powody, dla których szybkie spotkanie w szkole stacjonarnej jest niezbędne. Podpowiada także, jak rodzice mogą zadbać o to, by powrót do szkoły był rzeczywiście wzmacniający. Zachęcamy do zapoznania się poniższymi wskazówkami, które przywołujemy za Centrum Edukacji Obywatelskiej.
1. Dbajmy o sen, ruch i dietę naszych dzieci
Coraz więcej badań pokazuje wyraźne zależności pomiędzy kondycją psychiczną dzieci i młodzieży, a tymi trzema elementami. Rozmawiajmy o ich znaczeniu w życiu młodego człowieka, róbmy plany (także rodzinne) i wprowadzajmy je w życie. Zachęcajmy do regularnych działań związanych z nauką, higieną i snem. Twórzmy wspólne rytuały, np. przygotowujmy razem śniadania czy kolacje, chodźmy na spacery. Trzymanie się rutyny wspiera poczucie kontroli i pomaga poczuć się lepiej.
2. Obserwujmy uważnie własne dzieci w czasie przejścia do edukacji stacjonarnej
Przyglądajmy się ich samopoczuciu i zdolności adaptacyjnej, np. czy wykazują „zdrową równowagę” w kontekście samopoczucia fizycznego, psychicznego i emocjonalnego? Czy są w stanie dobrze przejść do nowego rytmu dnia, oczekiwań i obowiązków?
3. Mniej pytajmy o szkołę i edukację, więcej o relacje i kontakty z rówieśnikami
Dopytujmy o spotkania z kolegami/koleżankami w szkole. Sprawdzajmy, jak się z tym czują, czy jest to dla nich wyzwanie.
4. Wykorzystujmy codziennie okazję do rozmowy o uczuciach
Pytajmy, co czują w związku z powrotem, czego doświadczają w szkole. W przypadku problemów pytajmy, co jest trudnego i doceniajmy zmaganie się z wyzwaniami. Te emocje są również potrzebne i uczące. Nie przelewajmy też naszych obaw na dzieci, starajmy się być dla nich wsparciem i wentylem regulującym napięcie.
5. Bądźmy gotowi na bardzo różne, nie zawsze przyjemne i zmieniające się w czasie emocje towarzyszące powrotowi do szkoły
Mogą to być trudności ze skupieniem uwagi, niepokój czy frustracja. Spróbujmy po prostu być ciekawi przeżyć naszych dzieci, bez ich oceniania.
6. Sprawdzajmy ich pewność siebie, gotowość do podejmowania wyzwań
Postarajmy się najpierw zobaczyć, co jest ich mocną stroną, a co wymaga wsparcia oraz czy wierzą we własną zdolność do odniesienia sukcesu. Pytajmy o potrzeby: jak zmieniło je doświadczenie izolacji społecznej i edukacji zdalnej? co straciły w czasie edukacji zdalnej, a co zyskały? Przyglądajmy się temu, jak nasze dzieci radzą sobie z pojawiającymi się problemami.
7. Zachęcajmy do samodzielnego rozwiązywania trudności ze wszystkimi tego konsekwencjami
Tylko osobiste doświadczenie jest materiałem do wypracowania nowych strategii i schematów działania. Pamiętajmy jednak, że takie doświadczania będą rozwojowe, kiedy nasze dziecko poczuje, że ma wpływ (nawet tylko w pewnym zakresie), poradziło sobie (dzięki swoim mocnym stronom, w tym umiejętności szukania wsparcia), a co najważniejsze doświadczyło wsparcia.
8. Rozmawiajmy o tym, co cenimy w naszych dzieciach i świętujmy
Szukajmy wielu nieoczywistych okazji do kolekcjonowania pozytywnych emocji. Mówmy, co nam w nich imponuje, co dostrzegamy. Doceniajmy każdy postęp, każdy sukces, także ten najmniejszy. Wspierajmy w niepowodzeniach, nie bagatelizując ich, ale wzmacniając ich wiarę we własne możliwości.
9. Uczmy dzieci zwracania się o pomoc, ale też tej pomocy udzielania
Sprawdzajmy, jakie stawiają sobie oczekiwania, ale też czego oczekują od nas, dorosłych? Zapewniajmy o naszej gotowości do wsparcia codziennie, ale też długofalowo, w procesach, w których się znajdą.
10. Sami szukajmy wsparcia
Jeśli coś nas niepokoi – rozmawiajmy z nauczycielami i innymi rodzicami.
Zapewniamy, że Grono Pedagogiczne naszej szkoły zrobi wszystko, by ten powrót był dla naszych uczniów „łagodny”, przyjazny i pełen pozytywnych zdarzeń. Z pewnością skupimy się na wzmacnianiu naszych wzajemnych relacji, na integracji zespołów klasowych i całej społeczności szkolnej. Stawiamy na uważność, serdeczność, uśmiech, spokojną rozmowę i budowanie pozytywnej atmosfery. Prosimy jednak Was, Drodzy Rodzice, o zawiązanie z nami sojuszu – w końcu zależy nam na tych samych młodych ludziach! Działajmy razem dla ich dobra!
Z wyrazami szacunku
Dyrekcja PSP im. Jana Pawła II w Tułowicach
oraz Grono Nauczycielskie
